Het verhaal van Thomas…

Timmerman, receptioniste, metselaar, accountant of verpleegster… Het zijn beroepen die – als je op verjaardagen vertelt dat je ze beoefent – tot weinig vraagtekens leiden. De timmerman bouwt een huis, de receptioniste begroet gasten, een metselaar maakt een muur, de accountant is er voor de cijfertjes en de verpleegster helpt mensen die net van de operatietafel komen.

Maarre, Anouk, wat doe jij eigenlijk voor de kost?

Tja, en nadat ik vertel dat er BSR-practicioner op mijn visitekaartje staat, mag ik uiteraard eerst uitleggen wat zo iemand nou eigenlijk doet. En inderdaad, dan zie je mensen wel eens hardop denken: klinkt mij wat zweverig Anouk. Maar dat is Body Stress Release zeker niet. En ik trouwens ook niet. Ik pretendeer ook zeker niet alle wijsheid in pacht te hebben en zal deze gezondheidstechniek nooit aan mensen opdringen. Het zijn de verhalen die het moeten doen. Zoals dat van Thomas, een man die eigenlijk geen Thomas heet, maar ik noem hem voor het gemak maar even zo. Begin 30 en jaren geleden betrokken geraakt bij een ernstig brommerongeluk. Daardoor heeft hij een behoorlijke hersenbeschadiging opgelopen, wat heeft geleid tot spasmes aan beide benen, armen en één kant van zijn gezicht. Onder begeleiding van zijn ouders kwam Thomas een poosje geleden bij mij langs. Dat hij de rest van zijn leven begeleiding nodig zal hebben, werd me al snel duidelijk. Op elke vraag kwam steevast hetzelfde antwoord: “Ik heb een ongeluk gehad en een hersenbeschadiging opgelopen.” Daar zal hij nooit meer volledig van herstellen. Toch zijn we samen aan de slag gegaan en niet zonder resultaat. Tien releases later ging Thomas stabieler lopen en bleek hij beter in staat om zijn evenwicht te bewaren. Sindsdien heeft hij ook geen spuit hoeven laten zetten tegen de spasmes. Tot grote blijdschap van Thomas zelf, die – zo zal u begrijpen – dat tot voorkort verplichte nummer kan missen als kiespijn. Wat mij overigens het meest heeft verrast, zijn zijn communicatie vaardigheden. Thomas kan inmiddels een normaal gesprek voeren. Hij praat weliswaar langzaam, maar zijn reactievermogen is met sprongen vooruit gegaan. Hij beschikt over veel humor en kletst graag. Het is me al eerder opgevallen dat spierspanning en onze hersenen niet los van elkaar kunnen worden gezien. Ontspannen de spieren, dan gebeurt er blijkbaar ook iets in het hoofd. Mensen voelen zich minder zwaar en durven weer beslissingen te nemen. Maar als ik heel eerlijk ben, weet ik niet precies hoe dat zit. Het is wel een feit.

Is Body Stress Release eigenlijk een alternatieve vorm van genezen. Nee, antwoord ik steevast. Het is een complementaire geneeswijze. Dat wil zeggen dat de techniek kijkt naar het lichaam als één geheel. Het is dan ook prima toepasbaar naast andere gezondheidstechnieken. Mensen kunnen daarin hun eigen keuze maken. Als BSR-practicioner zal ik dan ook nooit iemand afraden naar de dokter te gaan. Natuurlijk krijg ik regelmatig te maken met scepsis. Logisch, ik moest zelf eerst ook behoorlijk overtuigd worden van het nut. Veel mensen hebben eerst al een heel traject achter de rug van de huisarts naar de neuroloog, fysiotherapeut, manueel therapeut, chiropractor of mensendiecktherapeut. Ze zijn hun klachten behoorlijk zat en denken dat ze niet meer weg zullen gaan. Zo komen ze vaak de eerste keer bij mijn praktijk in Liempde binnen. Herkenbaar, na mijn motorongeluk belandde ik zelf ook in een molen van therapeuten voordat ik in 2008 voor het eerst op de bank van een BSR-practicioner kwam liggen. ‘Het zal wel’ en ‘baadt het niet, dan schaadt het niet’. Wat mij overigens over de drempel haalde het toch te proberen, was dat je bij deze techniek gewoon je kleren mag aanhouden. Wel zo prettig toch?

Tot de 1e van de volgende maand!

Anouk Leek

Uw BSR practitioner

Klaar met de opleiding, nu aan de slag…

Volgetankt met enthousiasme was ik hier vijf maanden geleden aangekomen. Het grote avontuur tegemoet. Maar nu ik op het punt sta om weer terug naar huis te gaan, heeft de twijfel kleine barstjes in mijn vertrouwen geslagen. De afgelopen weken gingen mijn gedachten al regelmatig terug naar Nederland. Het was hier absoluut geweldig en goed dat je dit gedaan hebt Anouk. Maar wat nu? Ik stap hier zo meteen in Kaapstad het vliegtuig in, terug naar Nederland. Diploma op zak, de kennis in het koppie, maar nul klanten en nog niet eens een eigen praktijk. Waar ga ik in godsnaam beginnen? De opleiding was enerverend, maar nu begint het leven als ondernemer. Gevuld met alle onzekerheden die daar bij horen. Ping, klinkt het ineens in de vertrekhal. ‘All passengers for destination Amsterdam Schiphol Aiport…’ Tijd om in te stappen.

Hoe mooi Zuid-Afrika ook was, eenmaal weer terug op eigen bodem besef ik snel waarom Nederland ook een prima landje is om te wonen. Alles zo netjes, overzichtelijk, prima wegen en de supermarkt om de hoek. Alleen, nog geen eigen praktijk dus. En die moet er snel komen. Een naam heb ik overigens al wel bedacht. Orthos Vivère, wat zoiets betekent als ‘het goede (gezonde) leven’. De website is eveneens online. Zelf gebouwd, nog voordat ik naar Zuid-Afrika vertrok. Hoewel woonachtig in Weesp, heb ik mijn oog laten vallen op de regio Den Bosch. Een plek waar nog geen Body Stress Release-collega’s actief zijn en dat biedt kansen. Ik bel met wat mensen, rij een keer die kant op en blader door wat lokale krantjes, op zoek naar een aanknopingspunt. Zonder resultaat. Tot ineens de telefoon gaat rinkelen. En – zo zal later blijken – daar niet meer mee ophoudt.

Eén van mijn collega’s die al iets langer actief is in de regio Utrecht heeft kort daarvoor een cliënte op de bank gehad die journaliste blijkt te zijn voor de Wegener-kranten. De vrouw is zo enthousiast dat zij besluit er een stukje over te schrijven dat in tal van regionale kranten verschijnt. Zo ook in het Brabants Dagblad. Lezers uit de regio Den Bosch die nieuwsgierig raken, zoeken via het web naar de dichtstbijzijnde practitioner en komen zo terecht bij Orthos Vivère. Online is mijn loket immers al open. Enigszins verrast, maar niet minder enthousiast plan ik de eerste afspraken in mijn agenda. Wow! Ik heb klanten! Echter – klein detail – nog even een praktijk regelen nu. Mijn oog valt op een ruimte in Berlicum, die al een poosje leeg staat. Na een grondige schoonmaakbeurt en wat likjes verf aan de wand, is de plek getransformeerd tot praktijkruimte en kan ik aan de slag. Klaar voor de eerste echte klant.

Het is een vrouw van 42 jaar. Ze heeft al geruime tijd last van migraine. Ik stel me voor en luister naar wat ze te vertellen heeft. Vervolgens doe ik mijn verhaal over BSR, de behandelmethode die door de Zuid-Afrikanen Ewald en Gail Meggersee is ontwikkeld om opgeslagen spanning in het lijf los te laten. Ik vertel haar dat ze zo meteen op de bank kan komen liggen. Haar kleren mogen aanblijven. Door met mijn handen bepaalde plekken op haar rug, benen en nek in de juiste richting aan te raken, ga ik op zoek naar reflexen. Het lijf vertelt daarmee of er ergens sprake is van opgehoopte spierspanning. Meestal het gevolg van een overbelasting van stress, fysiek, bijvoorbeeld door een val of verkeerde houding, mentale stress of chemische stress. Zie het als een communicatiestoring ergens in het lijf waardoor je allerlei klachten kunt krijgen. Migraine bijvoorbeeld. Door vervolgens een kleine impuls te geven aan die spier, laat de spanning beetje bij beetje los. Dat gaat niet van de één op de andere dag. Mijn eerste cliënt komt vier dagen na onze eerste afspraak terug en vertelt over de fysieke reactie die ze heeft gehad. Haar onderrug voelt verkrampt, het lijkt allemaal wel erger te zijn geworden! Ik kan haar gerust stellen. Dit is eigenlijk goed nieuws. Het geeft aan dat het lichaam reageert, dat er dingen loskomen. Ze gaat op de bank liggen en ik pas wederom de behandeling toe. Ze krijgt wat oefeningen mee voor thuis. Precies een week later zie ik haar weer en gaat het al een stuk beter. De migraine-aanvallen zijn minder frequent en bovendien niet zo heftig als de keren ervoor. Acht keer ligt ze uiteindelijk op de behandelbank waarna ze als herboren de deur uitloopt. De migraine is sindsdien niet meer teruggekomen.

Yess! Hier doe ik het voor. Hier heb ik destijds mijn baan voor opgezegd. Hier word ik écht gelukkig van. Als niet veel later een voormalige collega uit de fashion-branche nog eens aan de telefoon hangt met de vraag of ik misschien zin heb om alsnog terug te komen, hoef ik dan ook niet lang te na te denken. ‘Nee, dank je’. Ik heb mijn nieuwe passie gevonden.

Volgende maand: ‘je hoeft niet te zweven om te geloven dat het werkt’

Tot de 1e van de volgende maand!

Anouk Leek

Uw BSR practitioner

 

Op stap met zuid-afrikaanse cowboys…

Mandela overleden. Ik hoorde het ’s avonds op de radio. De dag die je wist dat zou komen en toch kwam het nieuws hard binnen. Toen de ogen van de wereld in de week erna massaal op Zuid-Afrika gericht waren, dacht ik regelmatig met enige weemoed terug aan de tijd die ik er in 2011 heb doorgebracht. Aan dat prachtige verblijf in Hoekwil, de Academy in Rondevlei, aan die geweldige natuur, aan Lyndsay en aan die Zuid-Afrikaanse cowboys met wie ik was gaan paardrijden. Hier werden de heipalen geslagen voor mijn loopbaan als BSR-practitioner.

Het is 27 april 2011. Ik heb mijn baan in de modebranche opgezegd, mijn appartement in Weesp verhuurd en mijn vrienden en familie gedag gezegd. Ik ga ze ruim vijf maanden niet zien. Jammer, maar dat gevoel weegt niet op tegen het enthousiasme dat door mijn lijf giert. Een Boeing 747 brengt ons zo dadelijk naar Kaapstad. De komende zes maanden ben ik weer even student en ga ik in Zuid-Afrika alle kneepjes van Body Stress Release onder de knie krijgen. Deze behandelmethode gaat uit van vastgezette spanning in spieren en bindweefsel. Vaak het gevolg van overbelasting of, zoals in mijn geval, een ongeluk. Ik vertelde u daar in mijn eerste column al uitgebreid over. Nadat ik in 2004 was gevallen met de motor volgde een regen aan vage klachten: pijnlijke nek, concentratieverlies, duizelig. Van alles geprobeerd, maar pas toen ik zes jaar later bij een Body Stress Release-practitioner langs ging, kwam de verlossing. Het fascineerde me hoe je met zulke simpele bewegingen iemand weer pijnvrij krijgt. En nu, een paar jaar later, ga ik dat zelf leren.

Samen met drie andere Nederlanders arriveren we ‘s avonds laat in Kaapstad. We checken in bij een hotel op het vliegveld. De volgende morgen huren we twee auto’s en rijden langs de kust op weg naar onze eindbestemming Rondevlei. Wow! Het is alsof we in een natuurfilm van National Geographic terecht zijn gekomen. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. Het kost me moeite om mijn ogen op de weg te houden, terwijl dat met al die bochten en het tegemoetkomende verkeer toch wel is aan te raden. Om over het links rijden nog maar te zwijgen. Rondevlei is een gehucht aan de Gardenroute, die loopt van Kaapstad naar Port Elisabeth. Hier staat sinds 1987 de BSR Academy, waar jaarlijks niet meer dan 24 studenten uit de hele wereld worden toegelaten. De opleiding is opgezet door Ewald en Gail Meggersee. Ewald valt als jochie van 5 uit een boom en pas na enkele dagen ontwaakt hij uit een coma. In de jaren die volgen stapelen zich allerlei vage klachten op, maar geen arts die hem kan helpen. Jaren later – Ewald is dan getrouwd met Gail – runt hij een chiropractie-praktijk in Kaapstad. Daar ontwikkelt het echtpaar een nieuwe techniek die het lichaam helpt om opgeslagen spanning los te laten. Het blijkt het begin van Body Stress Release.

Ons verblijf is in het nabijgelegen Hoekwil. Een guesthouse op de berg, niet ver van het dorpje Wilderness. Het uitzicht over de vallei is prachtig en zal in de maanden daarna nooit gaan vervelen. De eerste dagen in Zuid-Afrika staan nog in het teken van de jaarlijkse BSR-conferentie, maar in de week erna gaat het echte werk van start. ‘s Ochtends vaak de theorie, gevolgd door praktijklessen in de middag. Oefenen doen we op elkaar. Zo ben ik het ene moment de BSR-practitioner die de reflexen test en op zoek is naar de juiste plek op het lichaam, het volgende moment speel ik zelf even de cliënt. In tegenstelling tot veel andere gezondheidstechnieken kun je bij BSR namelijk gewoon je kleren aanhouden. Iedere vrijdag staat in het teken van een test, een soort proefwerk. De dagen vliegen voorbij. De stof blijkt goed te doen. Mede doordat ik in Nederland al een HBO-opleiding voor Medische Basiskennis heb gevolgd, maar vooral omdat het gewoon razend interessant is. Al na een paar weken voel ik me helemaal thuis op de Academy en in Zuid-Afrika.

Een prachtig land, zo ontdek ik al snel. Zaterdag bezoeken we de Oatmarket in Sedgefield waar boeren, bakkers en slagers uit de wijde omgeving naartoe komen met hun producten. Er is vers brood, vlees, kaas en er zijn volop bloemen. De sfeer is er Zuid-Afrikaans, wat wil zeggen ‘op z’n gemak’. Niet het haastige gedoe dat je in Nederland regelmatig meemaakt en – toegegeven – waar ik zelf ook vaak aan meedoe. De natuur is er zoals gezegd prachtig en dus ga ik op zoek naar een plek waar ik een van mijn geliefde hobby’s kan uitoefenen: paardrijden. Ik ontmoet Lyndsay, een gezellige en hartelijke vrouw. We klikken. De meeste Zuid-Afrikanen blijken sowieso erg vriendelijk en nodigen je snel uit om mee te eten. Lyndsay heeft diverse paarden in haar stal en al snel ben ik er regelmatig te vinden om een stukje te gaan rijden in de ongerepte natuur . Na een paar maanden trek ik er zelfs een weekend op uit met een groepje Zuid-Afrikaanse cowboys naar Louvain, een semi-woestein in de Klein Karoo. Op vakantie met je paard, waar maak je dat nog mee? Natuurlijk kent het land ook zijn donkere kanten. Miljoenen Zuid-Afrikanen leven in bittere armoede in de townships, zonder uitzicht op een betere toekomst. Dit met eigen ogen zien hakt er behoorlijk in. De criminaliteit tiert er welig en twee van mijn medestudenten worden zelfs beroofd als ze liggen te slapen. Als dat gebeurt, worden ze gelukkig niet wakker. Overvallers in dit land hebben vrijwel altijd wapens op zak.

Het einde van september nadert. Steeds vaker denk ik weer terug aan Nederland. Leuk dat je dit gedaan hebt Anouk, maar wat nu? Hoe kom ik straks aan cliënten? Een eigen praktijk? Ik ben nog steeds in het bezit van een appartement in Weesp, maar aas op een eigen praktijk in de regio Den Bosch. Vooral omdat dit nog een gebied is waar weinig BSR-practitioners actief zijn. Maar ja, die moet nog wel even geregeld worden dus. Tja, waar ben ik eigenlijk aan begonnen?

Volgende maand: weer terug in Nederland en mijn eerste weken als BSR-practitioner.

Tot de 1e van de volgende maand!

Anouk Leek

Uw BSR practitioner

Één vervelende gebeurtenis kan je leven zomaar een andere wending geven…

Zo begon ik mijn verhaal de vorige maand. Ik vertelde u over het motorongeluk in mei 2004 en de daarop volgende klachtenregen. Een zere nek, concentratieverlies, duizelig. Wat ik ook probeerde, het wilde maar niet verdwijnen. Pas toen ik me vijf jaar later uit pure nieuwsgierigheid bij een praktijk voor Body Stress Release meldde, werd ik van mijn klachten verlost. Het bleek het begin van een ommekeer. Fysiek, want eindelijk kon ik weer normaal de trap aflopen, maar ook vanuit een carrière-oogpunt.

Ik herinner me die dag nog goed. Het is woensdag 27 april 2011. De wieltjes van mijn koffer piepen en kraken er op los, wanneer ik de grote vertrekhal van Schiphol kom binnenlopen. Even verderop staan een paar mede-cursisten. In mijn hoofd stel ik me al voor. “Hoi, ik ben Anouk, heb zojuist een wereldbaan opgezegd, mijn appartement verhuurd en 20.000 euro op zij gezet voor een verblijf van vijf maanden in Zuid-Afrika waar ik een opleiding ga volgen. Of die investering zich gaat lonen? Geen idee! Maar ja, je moet wel eens wat in het leven hè.” De piepende wieltjes zwijgen, ik zet mijn koffer neer en schud een paar handen. “Hoi, ik ben Anouk. Beetje zin in?”

Een wereldbaan dus. Nou, die had ik zeker. Als Product Developer bij G-Star reisde ik de hele wereld over. Een weekje China voor het bezoeken van kledingfabrieken en op de weg naar huis een stop in India of Bangladesh. Eenmaal weer thuis stond de volgende reis alweer in de agenda. Naar Peru dit keer, om ook daar kleding uit te zoeken voor nieuwe collecties. Toegegeven, het verdiende goed. En mocht u meelij krijgen vanwege die lange reistijden? Niet nodig. Met het eten, de stoelen en het filmaanbod in de business-class is weinig mis. Toch vrat het ook aan me. De stress die bij dit werk kwam kijken kon onmogelijk goed zijn voor je lijf, daar raakte ik zo langzaam maar zeker wel van overtuigd. En wanneer je op doorreis bent in Bangladesh en daar ’s ochtends vroeg kinderen langs de spoorlijn aan het werk ziet met het hakken van steentjes, geeft dat een onbehaaglijk gevoel. Helemaal als je ’s avonds in je hotel hoort dat ze er eigenlijk nauwelijks iets mee verdienen. Wil ik dit eigenlijk wel? Word ik hier gelukkig van? Steeds vaker schoten die vragen door mijn hoofd.

Ik vertelde u zojuist over een ommekeer. Door mijn lichamelijke klachten als gevolg van het motorongeluk kreeg gezondheid een steeds prominenter plekje in mijn agenda. Het bezoek aan de Body Stress Release-practitioner in Weesp gaf dat ene zetje. Het bleek het einde van mijn fysieke ongemakken en het begin van een nieuwe passie. In het vliegtuig konden al die films me niet meer boeien, liever dook ik de medische boeken in die ik van huis had meegenomen. Enthousiast als ik ben aangelegd, schreef ik me dan ook in voor een HBO opleiding Medische Basiskennis. Ondertussen wilde ik alles te weten komen over Body Stress Release. De behandelmethode die uitgaat van vastgezette spanning in spieren en bindweefsel. Vaak het gevolg van overbelasting of, zoals in mijn geval, een ongeluk. Ik ontdekte dat het een Zuid-Afrikaans echtpaar is geweest die aan de wieg heeft gestaan van deze methode. Wie de fijne kneepjes onder de knie wil krijgen, zal dan ook naar het land van Mandela moeten afreizen. Daar, in het dorpje Rondevlei, staat het enige BSR-opleidingsinstituut ter wereld.

Maar ja. Zuid-Afrika. En dat voor vijf maanden lang. U begrijpt, zo’n beslissing neem je niet even op één en dezelfde dag. De studie alleen al kostte omgerekend zo’n 5.000 euro en ben je eenmaal in zo’n ver land, dan wil je natuurlijk ook nog wel het nodige zien. Bovendien komen er al die tijd geen inkomsten binnen. Op een avond besloot ik er eens goed voor te gaan zitten. Papier op tafel, pen in de aanslag. Met links een rijtje minnen en rechts daarnaast de plussen. Eenmaal klaar bleef ik een tijdje naar het vel papier staren. Weet je wat, ik doe het gewoon! En mocht het om wat voor reden niet lukken, dan vind ik vast wel weer iets anders. Toen ik de woorden eenmaal hardop had uitgesproken, deinsde ik niet meer terug. De knoop had ik doorgehakt. Wanneer ik zou worden toegelaten tot de opleiding in Zuid-Afrika, zou ik mijn baan gaan opzeggen, de koffers pakken en de sprong in het diepe wagen. Die gedachte liet me niet meer los.

Daar sta ik dan eindelijk. Het moment waar ik al maanden naartoe heb geleefd. Over ruim twee uur vertrekt ons toestel naar Kaapstad. Samen met acht Nederlanders die ik gisteren nog niet kende, begin ik aan een avontuur waarvan ik de afloop niet ken. Wow, het gaat nu echt gebeuren!

Volgende maand: kneden, studeren en paardrijden en land vol tegenstellingen.

Tot de 1e van de volgende maand!

Anouk Leek

Uw BSR practitioner

 

Over een fietser die even alle verkeersregels vergat…

Eén vervelende gebeurtenis kan je hele leven zomaar een andere wending geven. Mij overkwam dat in mei 2004.

Het was een voorjaarsdag zoals we die in Nederland vaker zien. Graadje of 18, licht bewolkt maar droog en een aangenaam briesje. Ideaal weer om met de motor naar mijn werk te gaan in ieder geval. Ik werkte in die tijd nog voor het Nederlandse modemerk Turnover in Amsterdam. Het was op de terugweg naar huis toen mijn brandstofteller met een paar knipogen liet blijken dat de tank wat hem betreft wel weer gevuld mocht worden. Ik reed al lange tijd op de motor en wist uit ervaring dat je die teller maar beter niet al te lang kon negeren. Ik stopte bij een tankstation, liet de slang zijn werk doen en legde bij het afrekenen nog even een pakje kauwgom op de toonbank. Maar eenmaal weer op de motor en klaar om weg te rijden, gebeurde het. Bij de uitrit stond links een touringcar geparkeerd. Hoewel mijn route het etiket van voorrangsweg had, liet ik de motor rustig pruttelen om zo met een bescheiden vaart langs de bus te kunnen rijden. Maar toen ging het mis. Een halve seconde nadat ik in een snelle oogwenk de chauffeur had zien zitten, kwam er ineens een fietser achter de bus vandaan gedoken. Voor het oversteken naar links en rechts kijken, die basisregel in het verkeer was haar op dat moment waarschijnlijk even ontschoten. Met de grootste moeite van de wereld wist ik de fietser op een haar na te ontwijken. De motor bleek echter dusdanig van slag dat ik haar niet meer onder controle kon houden. Boem! Daar lag ik zomaar. Een paar meter verderop, tot stilstand gekomen tegen een betonblok die daar vanwege werkwerkzaamheden was neergezet. Ik voelde aan armen en benen. Niks gebroken, zo lijkt het. Maar die nek…

Ik ben met de ambulance afgevoerd en na een uitvoerige medische check mocht ik weer naar huis. Maar niet voordat de dokter een lading pijnstillers in mijn handen had geduwd. “Die zult u wel nodig hebben, mevrouw.” De volgende ochtend bleken zijn woorden bewaarheid. Overal blauwe plekken. Armen, benen, rug; werkelijk alles voelde stijf aan. Om over die nek nog maar te zwijgen. Ik voelde me een zombie. Hoewel ik na twee weken weer aan het werk kon, gingen de klachten nooit helemaal weg. Ik kon mijn hoofd niet goed meer draaien, leed aan concentratieverlies, had moeite om recht de trap af te lopen en voelde me regelmatig duizelig. Zeurderige klachten die geen reden waren om me ziek te melden, maar wel steeds beetje bij beetje verergerden. Een whiplash, zo wist de neuroloog me te vertellen. Kleine afgebrokkelde splintertjes van de wervelkolom houden in zo’n geval huis in de hersenstam en dat zorgt voor klachten. De goede man deed van alles om mij van de klachten af te helpen, maar niets leek te helpen. Ook het gebruik van prednison en botoxspuiten haalde weinig uit, net zo min als de bezoekjes aan een fysio-, een kraker en mensendieck-therapeut.  Voor mijn werk in de mode reisde ik in die jaren veel naar Azië. In China bezocht ik traditionele massagesalons, in de hoop dat de knedende handen daar een oplossing zouden bieden. Tevergeefs. En dan gebeurt wat veel mensen overkomt die jarenlang met klachten lopen en al van alles geprobeerd hebben: je gaat je erbij neerleggen.

Het was alweer ruim vijf jaar na het ongeluk toen ik op een avond bij mij thuis in Weesp met de laptop op schoot voor de televisie zat. Ik googlede met de termen stress en lichaam toen ik op een praktijk stuitte, slechts een paar straatjes bij mij vandaan: Stress-Vrij, een praktijk voor Body Stress Release. “Uw lichaam vrij van pijn, spanning en ongemakken. Body Stress Release kan u helpen naar een optimaal functionerend lichaam.” Aandachtig las ik de verhalen op de website en zonder al te hoge verwachtingen plande ik de dag daarop een afspraak. Dit onder het motto, baat het niet, dan schaadt het niet. Bij deze behandelmethode kun je je kleren gewoon aanhouden. De practitioner luistert naar je verhaal, stelt je diverse vragen over je gezondheid en dan is het moment daar dat je op de bank mag plaatsnemen. Wat er toen gebeurde is moeilijk op papier te zetten, het lukt me namelijk niet eens om het gevoel aan mensen uit te leggen. Duidelijk was in ieder geval dat er iets gebeurde. Mijn lichaam stond even helemaal op zijn kop. En hoewel ik er de vinger niet precies op kon leggen, had ik voor het eerst in ruim vijf jaar het idee dat er echt iets aan het gebeuren was. Ik sliep die nacht als een roos en werd de volgende dag wakker met een lijf dat al duidelijk wat soepeler aanvoelde. De practitioner had me verteld dat ik in ieder geval op de vierde en elfde dag na de behandeling weer moest terugkomen. Ruim een week en twee behandelingen later wist ik zeker dat het de goede kant op ging. Mijn bewegingsvrijheid kwam beetje bij beetje terug. Ik kon weer normaal de trap aflopen en met mijn hoofd achterover de wasbak in bij de kapper. Dat was me al jaren niet meer gelukt.

Inmiddels zijn we drie jaar verder, zijn de klachten helemaal over, heb ik mijn baan in de mode vaarwel gezegd en ben ik na een uitgebreide opleiding in Zuid-Afrika een eigen BSR-praktijk in Liempde gestart waar ik inmiddels al honderden mensen heb kunnen helpen. En dat allemaal door die ene vervelende gebeurtenis in het voorjaar van 2004. Hoe dat zover heeft kunnen komen, daarover vertel ik u meer in mijn volgende bijdrage op deze website.

Tot de 1e van de volgende maand!

Anouk Leek

Uw BSR practitioner