Op stap met zuid-afrikaanse cowboys…
Mandela overleden. Ik hoorde het ’s avonds op de radio. De dag die je wist dat zou komen en toch kwam het nieuws hard binnen. Toen de ogen van de wereld in de week erna massaal op Zuid-Afrika gericht waren, dacht ik regelmatig met enige weemoed terug aan de tijd die ik er in 2011 heb doorgebracht. Aan dat prachtige verblijf in Hoekwil, de Academy in Rondevlei, aan die geweldige natuur, aan Lyndsay en aan die Zuid-Afrikaanse cowboys met wie ik was gaan paardrijden. Hier werden de heipalen geslagen voor mijn loopbaan als BSR-practitioner.
Het is 27 april 2011. Ik heb mijn baan in de modebranche opgezegd, mijn appartement in Weesp verhuurd en mijn vrienden en familie gedag gezegd. Ik ga ze ruim vijf maanden niet zien. Jammer, maar dat gevoel weegt niet op tegen het enthousiasme dat door mijn lijf giert. Een Boeing 747 brengt ons zo dadelijk naar Kaapstad. De komende zes maanden ben ik weer even student en ga ik in Zuid-Afrika alle kneepjes van Body Stress Release onder de knie krijgen. Deze behandelmethode gaat uit van vastgezette spanning in spieren en bindweefsel. Vaak het gevolg van overbelasting of, zoals in mijn geval, een ongeluk. Ik vertelde u daar in mijn eerste column al uitgebreid over. Nadat ik in 2004 was gevallen met de motor volgde een regen aan vage klachten: pijnlijke nek, concentratieverlies, duizelig. Van alles geprobeerd, maar pas toen ik zes jaar later bij een Body Stress Release-practitioner langs ging, kwam de verlossing. Het fascineerde me hoe je met zulke simpele bewegingen iemand weer pijnvrij krijgt. En nu, een paar jaar later, ga ik dat zelf leren.
Samen met drie andere Nederlanders arriveren we ‘s avonds laat in Kaapstad. We checken in bij een hotel op het vliegveld. De volgende morgen huren we twee auto’s en rijden langs de kust op weg naar onze eindbestemming Rondevlei. Wow! Het is alsof we in een natuurfilm van National Geographic terecht zijn gekomen. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. Het kost me moeite om mijn ogen op de weg te houden, terwijl dat met al die bochten en het tegemoetkomende verkeer toch wel is aan te raden. Om over het links rijden nog maar te zwijgen. Rondevlei is een gehucht aan de Gardenroute, die loopt van Kaapstad naar Port Elisabeth. Hier staat sinds 1987 de BSR Academy, waar jaarlijks niet meer dan 24 studenten uit de hele wereld worden toegelaten. De opleiding is opgezet door Ewald en Gail Meggersee. Ewald valt als jochie van 5 uit een boom en pas na enkele dagen ontwaakt hij uit een coma. In de jaren die volgen stapelen zich allerlei vage klachten op, maar geen arts die hem kan helpen. Jaren later – Ewald is dan getrouwd met Gail – runt hij een chiropractie-praktijk in Kaapstad. Daar ontwikkelt het echtpaar een nieuwe techniek die het lichaam helpt om opgeslagen spanning los te laten. Het blijkt het begin van Body Stress Release.
Ons verblijf is in het nabijgelegen Hoekwil. Een guesthouse op de berg, niet ver van het dorpje Wilderness. Het uitzicht over de vallei is prachtig en zal in de maanden daarna nooit gaan vervelen. De eerste dagen in Zuid-Afrika staan nog in het teken van de jaarlijkse BSR-conferentie, maar in de week erna gaat het echte werk van start. ‘s Ochtends vaak de theorie, gevolgd door praktijklessen in de middag. Oefenen doen we op elkaar. Zo ben ik het ene moment de BSR-practitioner die de reflexen test en op zoek is naar de juiste plek op het lichaam, het volgende moment speel ik zelf even de cliënt. In tegenstelling tot veel andere gezondheidstechnieken kun je bij BSR namelijk gewoon je kleren aanhouden. Iedere vrijdag staat in het teken van een test, een soort proefwerk. De dagen vliegen voorbij. De stof blijkt goed te doen. Mede doordat ik in Nederland al een HBO-opleiding voor Medische Basiskennis heb gevolgd, maar vooral omdat het gewoon razend interessant is. Al na een paar weken voel ik me helemaal thuis op de Academy en in Zuid-Afrika.
Een prachtig land, zo ontdek ik al snel. Zaterdag bezoeken we de Oatmarket in Sedgefield waar boeren, bakkers en slagers uit de wijde omgeving naartoe komen met hun producten. Er is vers brood, vlees, kaas en er zijn volop bloemen. De sfeer is er Zuid-Afrikaans, wat wil zeggen ‘op z’n gemak’. Niet het haastige gedoe dat je in Nederland regelmatig meemaakt en – toegegeven – waar ik zelf ook vaak aan meedoe. De natuur is er zoals gezegd prachtig en dus ga ik op zoek naar een plek waar ik een van mijn geliefde hobby’s kan uitoefenen: paardrijden. Ik ontmoet Lyndsay, een gezellige en hartelijke vrouw. We klikken. De meeste Zuid-Afrikanen blijken sowieso erg vriendelijk en nodigen je snel uit om mee te eten. Lyndsay heeft diverse paarden in haar stal en al snel ben ik er regelmatig te vinden om een stukje te gaan rijden in de ongerepte natuur . Na een paar maanden trek ik er zelfs een weekend op uit met een groepje Zuid-Afrikaanse cowboys naar Louvain, een semi-woestein in de Klein Karoo. Op vakantie met je paard, waar maak je dat nog mee? Natuurlijk kent het land ook zijn donkere kanten. Miljoenen Zuid-Afrikanen leven in bittere armoede in de townships, zonder uitzicht op een betere toekomst. Dit met eigen ogen zien hakt er behoorlijk in. De criminaliteit tiert er welig en twee van mijn medestudenten worden zelfs beroofd als ze liggen te slapen. Als dat gebeurt, worden ze gelukkig niet wakker. Overvallers in dit land hebben vrijwel altijd wapens op zak.
Het einde van september nadert. Steeds vaker denk ik weer terug aan Nederland. Leuk dat je dit gedaan hebt Anouk, maar wat nu? Hoe kom ik straks aan cliënten? Een eigen praktijk? Ik ben nog steeds in het bezit van een appartement in Weesp, maar aas op een eigen praktijk in de regio Den Bosch. Vooral omdat dit nog een gebied is waar weinig BSR-practitioners actief zijn. Maar ja, die moet nog wel even geregeld worden dus. Tja, waar ben ik eigenlijk aan begonnen?
Volgende maand: weer terug in Nederland en mijn eerste weken als BSR-practitioner.
Tot de 1e van de volgende maand!
