Over een fietser die even alle verkeersregels vergat…
Eén vervelende gebeurtenis kan je hele leven zomaar een andere wending geven. Mij overkwam dat in mei 2004.
Het was een voorjaarsdag zoals we die in Nederland vaker zien. Graadje of 18, licht bewolkt maar droog en een aangenaam briesje. Ideaal weer om met de motor naar mijn werk te gaan in ieder geval. Ik werkte in die tijd nog voor het Nederlandse modemerk Turnover in Amsterdam. Het was op de terugweg naar huis toen mijn brandstofteller met een paar knipogen liet blijken dat de tank wat hem betreft wel weer gevuld mocht worden. Ik reed al lange tijd op de motor en wist uit ervaring dat je die teller maar beter niet al te lang kon negeren. Ik stopte bij een tankstation, liet de slang zijn werk doen en legde bij het afrekenen nog even een pakje kauwgom op de toonbank. Maar eenmaal weer op de motor en klaar om weg te rijden, gebeurde het. Bij de uitrit stond links een touringcar geparkeerd. Hoewel mijn route het etiket van voorrangsweg had, liet ik de motor rustig pruttelen om zo met een bescheiden vaart langs de bus te kunnen rijden. Maar toen ging het mis. Een halve seconde nadat ik in een snelle oogwenk de chauffeur had zien zitten, kwam er ineens een fietser achter de bus vandaan gedoken. Voor het oversteken naar links en rechts kijken, die basisregel in het verkeer was haar op dat moment waarschijnlijk even ontschoten. Met de grootste moeite van de wereld wist ik de fietser op een haar na te ontwijken. De motor bleek echter dusdanig van slag dat ik haar niet meer onder controle kon houden. Boem! Daar lag ik zomaar. Een paar meter verderop, tot stilstand gekomen tegen een betonblok die daar vanwege werkwerkzaamheden was neergezet. Ik voelde aan armen en benen. Niks gebroken, zo lijkt het. Maar die nek…
Ik ben met de ambulance afgevoerd en na een uitvoerige medische check mocht ik weer naar huis. Maar niet voordat de dokter een lading pijnstillers in mijn handen had geduwd. “Die zult u wel nodig hebben, mevrouw.” De volgende ochtend bleken zijn woorden bewaarheid. Overal blauwe plekken. Armen, benen, rug; werkelijk alles voelde stijf aan. Om over die nek nog maar te zwijgen. Ik voelde me een zombie. Hoewel ik na twee weken weer aan het werk kon, gingen de klachten nooit helemaal weg. Ik kon mijn hoofd niet goed meer draaien, leed aan concentratieverlies, had moeite om recht de trap af te lopen en voelde me regelmatig duizelig. Zeurderige klachten die geen reden waren om me ziek te melden, maar wel steeds beetje bij beetje verergerden. Een whiplash, zo wist de neuroloog me te vertellen. Kleine afgebrokkelde splintertjes van de wervelkolom houden in zo’n geval huis in de hersenstam en dat zorgt voor klachten. De goede man deed van alles om mij van de klachten af te helpen, maar niets leek te helpen. Ook het gebruik van prednison en botoxspuiten haalde weinig uit, net zo min als de bezoekjes aan een fysio-, een kraker en mensendieck-therapeut. Voor mijn werk in de mode reisde ik in die jaren veel naar Azië. In China bezocht ik traditionele massagesalons, in de hoop dat de knedende handen daar een oplossing zouden bieden. Tevergeefs. En dan gebeurt wat veel mensen overkomt die jarenlang met klachten lopen en al van alles geprobeerd hebben: je gaat je erbij neerleggen.
Het was alweer ruim vijf jaar na het ongeluk toen ik op een avond bij mij thuis in Weesp met de laptop op schoot voor de televisie zat. Ik googlede met de termen stress en lichaam toen ik op een praktijk stuitte, slechts een paar straatjes bij mij vandaan: Stress-Vrij, een praktijk voor Body Stress Release. “Uw lichaam vrij van pijn, spanning en ongemakken. Body Stress Release kan u helpen naar een optimaal functionerend lichaam.” Aandachtig las ik de verhalen op de website en zonder al te hoge verwachtingen plande ik de dag daarop een afspraak. Dit onder het motto, baat het niet, dan schaadt het niet. Bij deze behandelmethode kun je je kleren gewoon aanhouden. De practitioner luistert naar je verhaal, stelt je diverse vragen over je gezondheid en dan is het moment daar dat je op de bank mag plaatsnemen. Wat er toen gebeurde is moeilijk op papier te zetten, het lukt me namelijk niet eens om het gevoel aan mensen uit te leggen. Duidelijk was in ieder geval dat er iets gebeurde. Mijn lichaam stond even helemaal op zijn kop. En hoewel ik er de vinger niet precies op kon leggen, had ik voor het eerst in ruim vijf jaar het idee dat er echt iets aan het gebeuren was. Ik sliep die nacht als een roos en werd de volgende dag wakker met een lijf dat al duidelijk wat soepeler aanvoelde. De practitioner had me verteld dat ik in ieder geval op de vierde en elfde dag na de behandeling weer moest terugkomen. Ruim een week en twee behandelingen later wist ik zeker dat het de goede kant op ging. Mijn bewegingsvrijheid kwam beetje bij beetje terug. Ik kon weer normaal de trap aflopen en met mijn hoofd achterover de wasbak in bij de kapper. Dat was me al jaren niet meer gelukt.
Inmiddels zijn we drie jaar verder, zijn de klachten helemaal over, heb ik mijn baan in de mode vaarwel gezegd en ben ik na een uitgebreide opleiding in Zuid-Afrika een eigen BSR-praktijk in Liempde gestart waar ik inmiddels al honderden mensen heb kunnen helpen. En dat allemaal door die ene vervelende gebeurtenis in het voorjaar van 2004. Hoe dat zover heeft kunnen komen, daarover vertel ik u meer in mijn volgende bijdrage op deze website.
Tot de 1e van de volgende maand!
